Veiligheid is meer dan uitrusting.
Het is een manier van denken.
En net daar gaat het vaak mis.
De kracht (en valkuil) van gewoonte
Op veel werkplekken heerst een soort stille routine.
Je doet wat je altijd doet. Vertrouwt op ervaring, op "het komt wel goed".
Je neemt dat kleine risico. Omdat je het al zo vaak hebt gedaan.
En anderen doen het zelfde.
Niemand die corrigeert.
Tot het fout gaat.
Ongevallen op hoogte ontstaan zelden door pure onwetendheid.
Ze gebeuren door ingesleten gedrag. Door collega's die mekaar niet meer aanspreken.
Door veiligheidsmaatregelen die enkel worden opgevolgd als er controle is.
Gedrag is besmettelijk
Mesen volgen mensen.
Zeker in een team.
Als de ploegbaas geen harnas draag, doen de anderen dat meestal ook niet.
Als niemand iets zegt over onveilig gedrag, blijft het stil.
Veiligheidscultuur is dus geen individueel verhaal.
Het is een collectieve gewoonte.
En die gewoonte ontstaat op de werkvloer, niet in een nota.
Maar wat helpt dan wél?
Begin met bewustzijn.
Laat mensen zelf risico's benoemen, voor ze starten.
Niet met een lijst, maar met een vraag: wat kan hier misgaan?
Geef het goede voorbeeld.
Elke leidinggevende, elke ervaren collega zet de toon.
Stimuleer aanspreekgedrag.
Zorg dat iemand 'iets zeggen' niet ziet als klikken, maar als zorgen voor elkaar.
Hou het concreet.
Geen lange opleidingen.
Eén duidelijk inzicht, herhaald en besproken, weegt vaak zwaarder dan een PowerPoint vol regels.
De échte veiligheidsreflex
Een harnas aantrekken is makkelijk.
Maar iemand durven aanspreken, of toegeven dat je zelf een fout maakt?
Dat is moeilijker.
En net daar zit de échte veiligheidsreflex.
Wie of wat bepaalt jouw gedrag op hoogte?
Het protocol?
Of de gewoonte?
Wil je van bewustzijn naar resultaat?
Laat ons samen bekijken hoe.
